Chris Blanken

Chris blanken geboren te Bodegraven (buurtschap de Meije) 1926, broer van Johannes Blanken, vermoorde en bekende ook de moord op politieman A.van Eck. Metselaar van beroep. 

In de nacht van donderdag 13 op vrijdag 14 november 1952 rond 4 uur ontmoete Blanken van Eck nadat hij samen met zijn broer had in gebroken in een pand aan de Breudijk te Harmelen. De vrouwelijke bewoonster werd bruut waker gemaakt door gebroken glas gerinkel en had direct door dat er een inbraak gaande was ze belde direct de plaatselijke rijkspolitie. Deze hadden pech omdat de jeep waarin ze reden een lekke band kreeg. Daarop konden Blanken en zijn broer per fiets ontsnappen. Het gevolg was dat ze meteen hun actie moesten staken. Direct namen ze maatregelen. Via het seinhuis van de Nederlandse Spoorwegen in Bodegraven brachten ze de gemeentepolitie van Woerden ruim, 10 kilometer verderop op de hoogte van de vlucht van de twee inbrekers te fiets richting Woerden. De geüniformeerde agent A. van Eck neemt na ontvangst van deze melding positie in aan de Utrechtsestraatweg. Stations ambtenaar van het seinhuis te woerden J. van den Broek hield hem daar gezelschap. Tegen 4 uur doemden daar plotseling twee fietsers op die uit de richting van Harmelen kwamen. Beiden reden zonder licht. Toen zij vlakbij waren gekomen, zwaaide van Eck met een rood licht en riep 'Politie, afstappen!' Binnen een paar seconden voltrok zich toen een drama. De twee trokken zich niets aan van het bevel om te stoppen. Terwijl de voorste van de twee ze voorbij reed opende de tweede het vuur op de twee agenten. Het eerste schot trof van Eck in de maagstreek, het tweede schot trof van den Broek in zijn been. Alsof dat nog niet genoeg was vuurde hij vervolgens nog drie keer nadat hij ze voorbij was gefietst. Bij daglicht werden er 5 hulzen gevonden. Terwijl de beide fietsers - ongetwijfeld de inbrekers die een uur daarvoor in Harmelen op heterdaad waren betrapt - in het nachtelijke duister verdwenen, sloeg een buurtbewoner die de schoten had gehoord alarm. Beide slachtoffers werden even later naar het ziekenhuis in Woerden vervoerd. Als gevolg van inwendige bloeding overleed van Eck er een uur na aankomst. Van den Broek kon na behandeling het ziekenhuis verlaten. De jacht op twee nachtelijke fietsers leek enkele dagen na de moord op van Eck succes te hebben. Daags na de begrafenis werden 2 mannen van respectievelijk 36 en 31 jaar, beide inwoners van woerden, als mogelijke daders aangehouden. Dit tweetal ontkende in alle toonaarden iets met het misdrijf te maken te hebben. Dat hielden ze gedurende de drie maanden dat ze in voorarrest doorbrachten consequent vol. Op 24 februari 1953 werden beide mannen op last van de rechtbank wegens gebrek aan bewijs op vrije voeten gesteld. De reden van hun arrestatie was dat zij op de beruchte avond aan het stropen waren geweest op fazanthaan, maar niets wees erop dat zij iets met de moord op Van Eck te maken hadden. Na de vrijlating van de twee mannen werd de speurtocht naar de moordenaars op agent Van Eck intensief voortgezet. Dat leidde bijna tien maanden later tot succes. (bron: de moord op een diender van J.A. Blaauw, Woerdense courant) 

In augustus 1953 namelijk gaf de bij de politie overbekende crimineel Chris B. uit Bodegraven (buurtschap de Meije) toe de nachtelijke schutter te zijn geweest. Die bekentenis werd ondersteund door de verklaring van zijn jongere broer Johannes, met wie hij in die novembernacht in 1952 op het inbrekerspad was geweest. Chris B. en zijn broer Johannes stonden beide bij de politie bekend als gewelddadige inbrekers. (bron: de moord op een diender van J.A. Blaauw, Woerdense courant) 

Op zondag 7 augustus 1955 werd er aan begonnen En hoe Bij het appel om half tien ’s-avonds ontdekte men dat de toen 29-jarige Chris Blanken uit Bodegraven en de 30-jarige Herman Houben uit Maastricht ontbraken. Dat waren geenszins lichte gevalletjes. Blanken die elders in den lande al eens eerder uit een gevangenis was geklauterd had levenslang wegens moord op de 35-jarige Woerdense politieman A. van Eck. Houben zat een straf uit van zes jaar Hij was vroeger al tot twee maal toe /.onder gedag te zeggen uit de gevangenis van Haarlem gekomen en had in dit geval het denkwerk gedaan en zich een half jaar lang op deze poging om buiten te komen geprepareerd. Hij had een valse sleutel gemaakt van het kledingmagazijn om daar kleren te pakken die in plaats van hun gestichtskleding konden aantrekken. Bovendien waren de mannen in het bezit van een lang touw, vervaardigd van stukken hangmat, waar ze vier ijzeren haken aan hadden gefabriceerd die elk met rubber waren omwonden. Gebruik makend van het slechte weer glipte het duo van de binnenplaats al vlug langs een regenpijp naar de dakgoot. Ze liepen naar de kant van de op dat moment nog in kabbelende Keizersgracht (dit water werd pas gedempt in december ’56 en januari ’57 en van tien meter hoogte wierp men het touw naar beneden waar de haken zich vastgrepen om het hek langs de gracht. Daarna gleden de mannen naar beneden maakten de haken los waardoor het touw vrijwel onzichtbaar langs de muur kwam te hangen en namen de benen.

Slecht punt

Het was allemaal prima werk maar de volgende etappe bewees opnieuw dat Leeuwarden een slecht punt op de kaart is om ongezien vandaan te komen. Toch lukte het Blanken en Houben nog om een nacht onvindbaar te blijven. Ze kwamen buiten de stad en sliepen ieder in hokken bij boerderijen in de omgeving van Goutum. Maandag probeerden zij verder te komen hun einddoel was het Franse Vreemdelingenlegioen en vroegen toen wandelend langs de Overijsselsestraatweg een lift aan de chauffeur van een truck van de Coöperatieve Condens fabriek. Deze man vertrouwde het stel niet en waarschuwde de politie Omstreeks zes uur werden zij gepeild door wachtmeester R. van der Veen uit Roordahuizum die Houben en Blanken iets passeerde. De heer Van der Veen rook lont draaide om en riep de vreemde voetgangers aan. Hun reactie was een snelle sprint welke zelfs niet werd onderbroken toen de rijkspolitieman enkele waarschuwingsschoten loste. Daarna kwamen er zoveel mensen aan te pas dat de vluchtelingen wel inzagen geen kant meer uit te kunnen. Houben werd gepakt om half zeven tussen Roordahuizum en Friens zijn maat zette de holpartij nog een poosje voort en ging daarbij letterlijk door heg en steeg trouw gekonvooieerd door de persfotograaf S. D. de Jong van de Friese Koerier die menig fraai plaatje schoot en af en toe enkele woorden met de opgejaagde man wisselde als de heren elkaar weer eens troffen. Maar ook Blanken legde het loodje geheel omsingeld gaf hij zich om kwart voor acht gewonnen op de Leechlanswei tussen Warga en Grouw De Bodegraver en zijn lotgenoot werden kort daarna gevankelijk teruggevoerd naar het Blokhuisplein te Leeuwarden waar de saaie maar degelijk groene deur zich opnieuw voor hen opende. (Bron: Leeuwarder Courant Archief) 

Ruim tien jaar na zijn eerste poging Leeuwarden voorgoed de rug toe te keren deed Blanken weer een greep naar de vrijheid. Het ging dit keer nog slechter dan in augustus ’55 al had men bij deze stunt voor de eerste maal hulp van buiten De 20-jarige vrouw van de 28-jarige gedetineerde IJ Tuinman die besloten had samen met Blanken de gok te wagen wachtte woensdagavond 24 november 1965 met ’een witte Volkswagen die zij bij een bedrijf in Hoorn had gehuurd ter hoogte van de Kruisstraat om haar man en zijn maat weg te brengen. Terwijl zij daar stond liepen de gevangenen om zes uur zoals gewoonlijk de werkplaatsen uit en trokken de binnenplaats over. Hier namen’ de samen spanners hun kans waai’ Ter hoogte van de binnenste poort klommen zij via een betralied raam naar boven, maar een bewaker zag dat en sloeg alarm. Toch zette het tweetal door, ze kwamen via een schuin afdak op een hoger gelegen dak waar zij het touw dat zij uit allerlei restjes moeizaam en maandenlang hadden vervaardigd en gekoesterd bevestigden aan een bliksemafleider. Beneden hen was allerlei lawaai en ze raakten een beetje in paniek Aan de kant van de Keizersgracht moest het gebeuren maar in hun haast knoopten ze het touw niet goed vast Het was bovendien maar zes meter lang dus er moest gesprongen worden. Blanken die het eerst ging zakte aanvankelijk volgens plan maar toen hij vier meter boven de straat was schoot de lijn los en smakte hij op de keien Ondanks de pijn liep hij door sloeg de Kruisstraat in en bereikte de auto waarin mevrouw Tuinman zat. Voor haar man viel er natuurlijk niets meer te doen hij bleef hulpeloos op de rand van het dak staan wetend dat zijn vluchtweg definitief was afgesneden. De bedoeling van de teleurgestelde mevrouw Tuinman was om naar haar woonplaats Amsterdam te rijden maar in deze opzet werd zij drastisch dwars gezeten door de gewaarschuwde rijkspolitie Kop Afsluitdijk die haar auto volgens de beste regels van het boekje aanhield en de heer Blanken verzocht van de achterbank te komen en uit te stappen Het was toen tien minuten voor zeven Blanken had opnieuw niet bijster lang van zijn vrijheid geprofiteerd maar levenslang hoeft niet hetzelfde te zijn als een detentie die het hele leven duurt. De moordenaar naar de Woerdense agent Van Eck is naar men ons vertelde enkele jaren geleden voorwaardelijk in vrijheid gesteld. (Bron: Leeuwarder Courant Archief) 

Krantenknipsels uit de Leeuwarder Courant.