Eenzame gekte

Eenzame opsluiting van criminelen werd in halverwege de negentiende eeuw als het juiste alternatief op lijf- en schavotstraffen die, onder invloed een beschavingsoffensief, uit de gratie waren geraakt in Nederland. Maar het gevolg van de nieuwe strafmethode was dramatisch: gevangenen werden krankzinnig van eenzaamheid. Anouk Kemper beschrijft hoe Nederlandse politici, gevangenisbewaarders, psychiaters en journalisten tussen 1840 en 1910 aankeken tegen het cellulaire stelsel.  Anouk Kemper