1997 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Toegevoegd op 30-12-2018

Plaats: Hooge Veenen Ardennen (België) 

Datum: jan 1997 Groep:  9 man

Gids:  Johannes Langohr 

Beste collegae, Hennie Schuil vroeg mij iets te schrijven over de afgelopen survival welke deze keer werd gehouden onder de paraplu van de Personeelsvereniging.  Allereerst is het misschien wijs om enig uitleg te geven aan het ontstaan van de Survival, welke al enige jaren plaatsvinden. Nadat er eens een gesprek had plaatsgevonden tussen iemand die al veel ervaring had in survival werd door mij het idee opgevat of dit wellicht iets zou zijn voor een aantal personen binnen onze organisatie.  Een klein groepje personen was geïnteresseerd en de eerste plannen werden gesmeed. Gaandeweg werd de survival, met goedkeuring van de toenmalige directie, geïntegreerd binnen de Bedrijfshulpverlening. Een ideale mogelijkheid om de kwaliteiten t.a.v. het groepsgebeuren te vergroten.  Uiteraard werden er grenzen verlegd en menig deelnemer zal enkele barre tochten nimmer vergeten. Met de komst van een nieuwe (interim) directie kwamen er ook andere gedachten c.q. stromingen en werden deze (fysiekmentale) trainingen enigszins argwanend bekeken. Duidelijk werd in ieder geval dat integratie binnen de BHV helaas gedoemd was om te vervallen. Door de gevormde sterke onderlinge band van de deelnemers bleek alras dat de trainingen ,nimmer zouden eindigen door eerder genoemde ontwikkelingen. in het najaar van 1996 kreeg een ieder weer zin om naar de Ardennen te trekken.  De eerste plannen werden gesmeed en door de fantastische inzet van het POV bestuur kon er zelfs een bijdrage in de kosten verwacht worden voor de deelnemers welke lid waren van de POV.  Helaas kregen we geen toestemming om de dienstauto's te gebruiken, maar ook dat mocht de pret niet drukken, spontaan bood Willem Bultsma aan om te rijden en ook Frans van Hek bleek daartoe bereid. Er werd besloten om in de maand januari 1997 te vertrekken naar de Ardennen.  De taken werden verdeeld en uiteraard was coll.  Jan van Leeuwen wederom de grote stimulator m.b.t. de voeding. Zoals we al gewend zijn vallen er door allerlei omstandigheden altijd enige personen af ,waardoor de uiteindelijke ploeg uit negen personen bestond. Frans van H., Jan van L., Wilbert v/d B., Willem B., Willem H., Geert R., Paul v/d H., Dirk E., Klaas V. Door een ieder werden de plunje-zakken weer van zolder gehaald en "minutieus gevuld met de noodzakelijke materialen. Slaapzakken op de verwarming, de veldflessen goed omspoelen, het mes klaarleggen etc. Eindelijk is het dan zover-, vrijdagmorgen vertrekken vanaf het Blokhuisplein. Een complete barbecue ging deze keer mee. Nadat alles was ingepakt kon er worden vertrokken richting Jalhay.  Voor de kenner van de Ardennen, ons kamp ligt tussen Solwaster en Jalhay om precies te zijn Grosfils grenzende aan de Hoge Venen.  De Hoge Venen is een schitterend natuurgebied waar je uren kunt ronddolen zonder een sterveling tegen te komen. De heenreis verliep voorspoedig zodat we om 13.00 uur in het kamp arriveerden.  Wat een veranderingen hadden hier plaatsgevonden, overwoekerd was het vorige kamp, onherkenbaar. Maar onze Jan had al een fantastisch stekje uitgezocht en zijn kunde voor wat betreft het inrichten van een veldkeuken kwam goed van pas.  In tegenstelling tot eerdere tochten leek deze tocht bijzonder luxe te worden.  Er werd zelfs een tent opgezet waarin voeding en andere belangrijke zaken een plaats vonden' Snel werd alles geïnstalleerd en kon het eerste bakje koffie naar binnen gewerkt worden.  Wat een dag, het leek wel zomer, prachtig weer. Ook voor onze (hof)fotograaf Wilbert, welke veelvuldig de camera in aanslag had, was het ideaal weer. De plannen, een eenvoudige avondwandeling s'avonds en een ATB tocht rondom het Lac de la Gileppe op zaterdag. s'avonds bleek slecht een kleine groep bereid om de nachtelijke wandeling aan te vangen.  De twee Willem's en ondergetekende stapten met rasse schreden naar het dorpje Jaihay.  Een niet al te inspannende afstand, maar net lekker genoeg om even warm te lopen. Effe flink doorstappen en teruggekomen in het kamp werden we aangenaam verrast door sterke verhalen en anekdotes uit het dagelijkse leven.  Dit alles begeleid door muzikale klanken voortgebracht door Paul v/d Huist, door ons bestempeld ais de enige echte opvolger van André Hazes. Langzaam ebden de geluiden weg en ging een ieder zijns weg om een slaapplaats te zoeken.  Sommigen in een tent, een ander in de open lucht (zoals  het eigenlijk ook hoort), op een bedje van dennentakken. Bij het klieken van de dag werd er luidkeels geschreeuwd "koffie"......... Wie zou dat nu weer zijn ? Onze eigen hofmeester zat al weer te bakken en te koken.  Met graagte werd hiervan gebruik gemaakt ... Zo, nu is het zaak om de haren even te wassen in de beek, slecht enkele honderd meters bij het kamp vandaan.  Ontbloot bovenlijf en net doen alsof je warm water over je heer krijgt. Fris werd gestart met de tocht.  Door Frans en mij werd de tocht uitgezet d.m.v. coördinaten en de bedoeling was dat we terecht zouden komen op de plaats waar de ATB's opgehaald konden worden.  Een ieder kwam aan de beurt en na een lichtelijk inspannende voettocht kwamen we aan waar we moesten wezen. De ATB's zagen er op het eerste gezicht redelijke goed uit, maar schijn zou bedriegen bleek later.  Vol goede moed stapten de mannen op de fiets en als volleerde renners gingen we op pad. Dirk, Willem B. en ik waren al snel in ons element.  Het is toch wel handig als je regelmaat fietst.  Prachtig, snelheid werd er gemaakt, maar dat bleek van niet al te lange duur.  Eva naar boven, een aardige helling leek mij.  Jeetje wat was die zwaar, van de negen man slaagde er niet een in om deze helling te nemen zonder af te stappen. Ja Dirk, jij haalde het bijna, een prestatie op zich, dat mag gezegd worden. Boven aan gekomen bleek dat een van de fietsen een mankement had, de complete achteras draaide door en er was geen grip meer te krijgen op het wiel.  Wel aardig trouwens om iemand mee te zeulen, geeft een extra dimensie... wat naar boven gaat, moet ook weer naar beneden.  Een geschikte plaats was snel gevonden en daar gingen Dirk en ik als eersten. Beneden keken we naar de verrichtingen van de anderen. Wat gebeurde er ! Ik hield mijn hart vast, was dat nu "jeugdige" overmoed of had men niet in de gaten dat er bomen stonden van wet een meter dik ? Dirk had veel schik bij het aanschouwen van zoveel durf .... Ook Willem H. liet zich niet onbetuigd, misschien kun jij meedoen met de snelheidsafdalingen op ijs, je zult ongetwijfeld goed scoren. Schreeuwend en joelend kwamen ze naar beneden.  Dat hierbij behoorlijke snelheden werden bereikt zal niemand verbazen. Wilbert rekende volgens mij op hulp van boven want het leek wel alsof hij vleugeltjes had gekregen. Mijn opmerking dat het wellicht niet zo verstandig was om met een dergelijke snelheid af te dalen werd schouderophalend aanvaard.  Gelukkig kwam een ieder heelhuids beneden. Aangezien Frans zijn fiets hopeloos in de knoei zat werd besloten om terug te keren.  Wij hadden op dat moment meer dan de helft van het meer afgelegd, maar het meetrekken werd  als zwaar ervaren.  We besloten om terug te gaan. Knap...!!!!, en daar ging mijn ketting, dwars door midden.  Van twee fietsen konden we een rijdend exemplaar maken. Het werden zware kilometers terug Zo, eerst maar even klagen over de fietsen, restitutie volgde, zij het van een fiets.  Nog even gezellig na kletsen in het café en dan maar weer eens terug naar het kamp. Het kamp, wat zou dat nog ver weg zijn voor ons he Jan. Na enkele kilometers moest er even gestopt worden voor het behandelen van een blaar bij een van de collegae. Jan liep door en ik sprak met de mannen af dat ik tezamen met hem naar het kamp zou gaan en de koffie alvast klaar zou zetten. Even een sprintje trekken naar Jan.  Ha Jan, laten we hier maar rechtsaf gaan.  Na enige tijd kwamen we in een fantastisch dat, wet mooi, maar onbekend ! Oei ? Je gaat me toch niet vertellen dat we verdwaald zijn Klaas..... Uhhhhh, natuurlijk niet Jan,  kaart erbij en even oriënteren.  Verrek, we zijn een behoorlijk eind uit de beurt.  Wat lijkt het hier toch veel op elkaar of niet Jan ? Volgens mijn observatie mocht ik op dat moment blij zijn dat de bijl nog in het Kamp lag.Nadat we een aantal Belgen in het Engels hadden aangesproken begrepen we al snel dat deze ingezetenen geen bal verstonden van wat wij hun vroegen.  Niet zo verwonderlijk natuurlijk want in dit gedeelte spreekt men slechts Frans.  Dan maar afgaan op ons eigen oriëntatie vermogen. Kom op, dan maar even wat extra flink doorstappen. Eindelijk een bekend punt, zo nu het laatste stukje nog omhoog, deze dag zullen we in ieder geval nooit meer vergeten. Daar zaten ze, de mannen die eigenlijk later als ons in het kamp zouden moeten zijn. Brede grijnzen en veel vragen. Waar waren jullie nou.  Nou uhh, we dachten we nemen een toeristische route.  Raar, niemand geloofde ons.  Ik keek naar de bijl, hij stond er nog...Feest in het kamp.  Niet ver bij ons vandaan waren een aantal Limburgers gelegerd die natuurlijk op ons feestgedruis afkwamen.  Moppen, raadsels en wat al niet meer ging over de tong.  Zelfs het half opgegeten speenvarken werd betrokken in het gesprek. Geert, speenvarkens slaan niet terug ? Half in elkaar gedoken en de ogen gestoten, verpakt in een deken en zittend bij het kampvuur, murmelde de eens zo heldhaftig zingende Paul onverstaanbare dingen.  Moe en afgepeigerd zaten we bij het vuur.  Langzaam viel de nacht. Nog even met de Pater (Wilbert) nakeuvelen over de afgelopen dag en dan maar eens naar bed. Verrek wat is dat, midden in de nacht hoorde ik gestamp wat steeds luider werd.  Een stampei, koeien (Belgische) hadden ons kamp gevonden en werden opgejaagd door een stelletje Limburgers.  Wat een nacht...Het werd laat die avond, heel laat. Zondagochtend...... niet zo vroeg, werden we wakker, fris was het.  Het weer was radicaal omgeslagen. Een dichte mist lag over het land. Duidelijk werd dat we niet zo laat de terugkeer moesten aanvaarden omdat ons ter ore was gekomen dat er problemen zouden kunnen ontstaan in het verkeer. Het kamp moest worden opgeruimd, volgende keer de kop er even bij mannen In de polder deden we een restaurant aan om te genieten van een normale hap.  Vreemd dat er altijd zo raar tegen ons wordt aangekeken.  Ja, je ruikt het zelf niet, maar het schijnt zo te zijn dat er allerlei geuren in de kleding blijven hangen. Een goede maaltijd later werd er afscheid genomen en gingen de twee wagens individueel op pad om een ieder thuis te brengen. Een fantastisch weekend.....  rijker ... ging een ieder zijns weg. Het is moeilijk om het gevoel aan te geven wat er wordt beleefd in de Ardennen, leden beleefd het natuurlijk op zijn eigen manier, maar het is naar mijn inziens een gevoel van saamhorigheid, collegialiteit en kameraadschap. De groep is op zichzelf aangewezen, wanklanken worden zelden gehoord.  Niet groepsgebonden werd snel opgemerkt en gecorrigeerd.  Men spreekt elkaar zonder schroom aan, vaak op een subtiele manier. Voor deze groep geldt dat men goed op elkaar is ingespeeld en veel van elkaar kan verdragen.  Nog maar net thuis en de nieuwe plannen zijn alweer klaar.  Vijf dagen wil men een volgende keer. Wie eens een keer mee wil kan zich aanmelden bij ondergetekende.  De maximale groepsgrootte wordt door ons gesteld op twaalf personen.  Indien er geen plaats meer is, zul je op een reservelijst komen.  Uiteraard dien je te beschikken over een goede fysieke en mentale conditie. Onder dankzegging aan het POV bestuur en de collegae die garant hebben gestaan voor de diensten zou ik willen eindigen met dit korte verslag.  Namens de groep, Klaas Veld.