1999 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Plaats: Hooge Veenen Ardennen (België) 

Datum: 9 jan 1999 - 11 jan 1999  Groep: 8 man

Gids: Johannes Langohr. Survival specialist

Hennie vroeg of ik een stukje zou willen schrijven over de onlangs gehouden "survival". Omdat de "survival" zo onderhand al een traditie begint te worden leek het mijzelf ook wel aardig om hier iets over aan het papier toe te vertrouwen. 

Gedurende acht lange jaren organiseren we vanuit de "Blokhuispoort" z.g. survivals.  Sommigen gekenmerkt door ontberingen anderen door gezelligheid en een meer recreatief karakter.  Overleven is een term die we allén kennen, is het niet door het fysiek mentale van een dergelijke tocht dan is het wel in het werk waar in een bepaalde mate "overleven" aan de orde van de dag is.  Niet al te zwaar op de hand zijnde kunnen we stellen dat de tochten hebben mogen tekenen op een diversiteit van (on)begrip vanaf de kant van het management en personeel.  Dit was natuurlijk afhankelijk van de sportiviteit en de manier waarop ertegenaan gekeken werd.  Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een gegeven moment gevraagd werd of ik van plan was om een "eigen" ME peloton op te richten.  Wel beste lezer ik kan u onthullen dat dit dus niet onze bedoeling was maar dat het idee op zich mij nog niet eens zo gek in de oren klonk. Nadat het een tijdje rustig is geweest rondom de "survivals" en de belangstelling niet erg groot was kunnen we nu stellen dat de animo weer toeneemt.  Hét ademt toch een bepaalde sfeer uit als je in hetzelfde schuitje zit en niet even lekker bij de open haard kunt zitten of een warme douche kunt nemen.  Wellicht is het een alleraardigst idee om eens een gemêleerd gezelschap mee te nemen bestaande uit functionarissen uit diverse geledingen, of een teamtraining? 

8 Januari 1999 .... Ochtends 07.00 uur.  Een beetje een druilige ochtend, giet en koud maar wel wat dauw en mede daardoor erg vochtig. Dat de nattigheid ons ook zou verwelkomen in de Ardennen hadden we toen nog niet kunnen vermoeden. Jan van K., nader te noemen Jan stond voor mijn deur met een brede grijns op zijn gezicht. Zo te zien had ie er zin in.  Alles ingeladen nam ik innig afscheid van moeders de vrouw.  Mijzelf en de anderen kennende en een aantal tochten nog in vers in het geheugen weet je, immers maar nooit of je ooit nog terugkomt.  Nadat we ook John K. en Ludo M. hadden opgepikt ging de reis door naar de Leeuwarden waar we Paul R. zouden afhalen.  Nadat ook Paul H. was ingestapt arriveerden we Vijf minuten later bij de "Blokhuispoort" waar de anderen al goed gemutst klaar stonden. Jan van K. en Frans van H. hadden al veel voorbereidingen getroffen.  Frans had o.a. gezorgd voor een varken en Jan beheerde de kas.  Een perfecte combinatie was bijna niet denkbaar Henk T., deert R., Willen H. en nog veel meer..wat een ploeg

Met maar liefst twee busjes moesten deze mannen vervoerd worden. Met enige bedenkingen mijnerzijds over de grote van de groep vertrokken we, nadat alles was ingepakt richting Ard.  "' (neen) Oosterstraat? Verrek wat moeten we nu in de Oosterstraat? "Het varken" zei Frans zou op ons wachten!  Ik geloof dat de beste man die daar een slagerij drijft zich rot geschrokken moet zijn,toen daar een paar man naar binnen stormden in de meest verschrikkelijke outfits. We komen het varken ophalen! Uhhh het varken ... het is er nog niet. 0 jee, het varken is er nog niet.  Het gezicht van de arme man vertoonde tekenen van angst, verbijstering en ontgoocheling tegelijk. Tja Frans! Na veel heen en weer gepraat kwam de slager op een goed idee.  Het wordt per koerier bezorgd in Staphorst,' bij het restaurant aan de snelweg (de naam is de schrijver ontschoten).  Gelukkig we konden vertrekken richting de Ardennen. Zichtbaar opgelucht zag ik het hoofd van de slager, hij zwaaide vriendelijk. In Staphorst stapte het varken in, een zwijgzaam type overigens.  Zo, dat was perfect geregeld.  De stemming zat er al aardig in bij de mannen.  Na een aantal tussenstops arriveerden we bij de boer in de Ardennen.  De drassige aanblik van het terrein stemde mij niet gunstig maar afijn we zouden wel zien.  De boerin herkende Frans nog, wie kent Frans niet, er werd hartelijk begroet.  En verbeeld ik het me nu of gaven de landgenoten elkaar een stevige pakkerd.  Wees niet ongerust bestel lezer de vrouw in kwestie zal toch zeker de zestig gepasseerd 'zijn zodat er werkelijk geen bijbedoelingen waren. Met de boerin werd afgesproken dat wanneer Louis (de Boer) terug zou komen, hij de bagage en hout voor de nacht op het kamp zou brengen.  Het noodzakelijke werd door onszelf meegenomen.  Plastic zeil, touw en andere attributen werden naar het kamp gesleept, mijn vermoeden werd bevestigd, een bende was het, modder en drab tot aan de enkels op sommige plaatsen.  Hier moest het kampement gemaakt worden. Een enkeling nog wat onwennig kijkend werd er met, veel verve begonnen met het opzetten van het onderkomen Het leek aardig in eerste instantie totdat het geleidelijk begon te regenen/sneeuwen.  Grote uitzakkers vol water en nog meer modder.  In korte tijd was ook het grondzeil een modderpoel.  Dit was dus onze verblijfplaats voor de komende twee nachten.  Een droge plaats voor twee.  Uiteraard niet voldoende voor het aantal waar we mee gekomen waren.  Driftig werd het vuur extra hoog opgestookt en begon de eigen gemaakte, groep te koken. 

a, een korte tocht s avonds konden we genieten van een of meerdere koppen soep.  Een werkelijk voortreffelijke soep, grandioos gewoon, de complimenten aan onze kok. Omdat wij het eigenlijk niet verantwoord vonden om deze mannen in de drab te laten slapen en extreme stijging van het ziekteverzuim wilden Voorkomen hadden we een alternatief.  Slapen op de hooizolder.  Mocht men nu denken, das lekker dan is diegene bij deze Uitgenodigd om ook eens mee te gaan.  Natuurlijk je hebt geen last van nattigheid maar de kou blijft en aangezien de boerderij in een laten we zeggen bouwvallige staat verkeerd gierde de wind door spleten en gaten. Dus comfortabel? Oke, -misschien niet helemaal in de stijl van de gebruikelijke tochten. 'De avond werd luidruchtig geopend door een niet met name genoemde collega die kennelijk nog wat "explosieven" over had van de oud en nieuw viering.  Zoon eerste avond is toch wel apart.  Sterke verhalen deden de ronde en Frans en de oudgedienden wisten ervan mee te praten.  Een zware tocht was waar sommigen op gehoopt hadden, maat dat is niet in alle gevallen mogelijk.  Het is afhankelijk van de samenstellingen grote van de groep en natuurlijk van de weersomstandigheden. Een combinatie van factoren zou je kunnen zeggen. Onder het genot van een "bescheiden” borreltje werd er feest gevierd. Een feest, wat viel er eigenlijk te vieren, niemand was toch jarig, onze "ouden gids Hans” kwam om ongeveer elf uur aanzetten en zag de toestand waarin het kamp verkeerde. Wijs schudde hij zijn hoofd. Ik zag aan hem dat dit morgen anders moest. Hans vertelde dat de bodemgesteldheid in al die jaren nog nooit zo slecht was geweest. Een statement wat wij konden ondersteunen. Het feesten ging door tot in de late uurtjes. In deze late uren van deze eerste nacht verdwenen ook de laatste richting hooizolder. De diehards Paul H. Jan van K. en volgens Taij ook Geert R. of was het nou de tweede nacht bleven liggen waren ze lagen. Waarschijnlijk te moe om nog mee te gaan naar de zolder. Bij het krieken van de dag stond eenieder op zijn eigen manier op, een enkeling kwiek en vlug een ander stram en hoestend. Jan had inmiddels al de koffie klaar op het kamp en ik zag dat zijn rug echt zeiknat was. Ik adviseerde hem zijn jas, uit te trekken en deze bij het vuur te drogen.  Maar ja, het is Jan en Jan doet wat hij zelf wil en dat was zorgen voor een goed ontbijt samen met de zichzelf opwerpende kok Dick(1e).  Dat liet zich goed smaken eieren met spek.  Wat een rijkelui ontbijt. Eenieder deed zich te goed aan dit feestmaal. Uhhh, behalve de man met het yoghurtpak. Na het ontbijt is het altijd weer lekker om even in de beek te poedelen. Haartjes wassen, tandjes poetsen en natuurlijk het lichaam afspoelen. Waarom is hiervoor trouwens zo weinig belangstelling. Het liefst zag ik dat juist dit onderdeel verplicht zou moeten zijn. Frans en ik hadden een leuke tocht in het hoofd en met de busjes vertrokken we dan ook richting het meer van Gillepe. Bij de stuwdam vertrokken we te voet en het was de bedoeling dat we naar het kamp zouden lopen. 

De collega’s die deze keer niet zijn geweest kunnen zich deze tocht misschien nog mee zij wel herinneren.  Vanaf de stuw naar het kamp. De tocht met veel sneeuw. Voorop liepen de twee heren, Henk T. en John K., twee mannen die, het tempo goed aangaven alleen, jammer dat dit niet werd overgenomen.  Waarschijnlijk waren jullie toch iets te snel voor de rest van de groep. De kaart werd overhandigd aan collega die ervoor zouden zorgen dat we weer in het kamp zouden komen. Het pakte iets anders uit want na enkele uren lopen kwamen we tot de ontdekking dat we eigenlijk niet eens zoveel waren opgeschoten. Waar waren we eigenlijk? De kaart erbij en een herkenningspunt opzoeken.  Jawel hoor een kruis met een naam erop. Dat was raar, we waren toch wel erg veel uit de koers geraakt zodat besloten werd om naar de busjes terug te gaan omdat het anders wel erg laat zou kunnen worden voordat we in het kamp zouden zijn.  Een voorzichtige schatting bracht mij in ieder geval op een uur of acht/negen s avonds. Na een stevige wandeling terug arriveerden we met de busjes om ongeveer vijf uur in het kamp. Wat was dat ... Hans had met veel hulp een geheel nieuw kamp opgezet.  En wat voor een kamp. Geweldig! Het leek wel een onderkomen voor een heel leger, wat een inzicht heeft die man.  Het varken aan het spit en voor de tweede keer in dit weekend werd er flink gefeest. Niks mis mee, maar dit moet natuurlijk niet de overhand krijgen.  Frans en ik hebben ons voorgenomen om voor de volgende keer een programma op te zetten waarbij de lichamelijke vermoeidheid ongetwijfeld zal toeslaan.

De zondag is een rustdag is Taij ooit verteld, maar niet voor ons. 0 ja, Jan van K. sliep nu ook in de hooischuur. Een leuke ochtendwandeling langs de beek omhoog. Wat een schitterende natuur. Een aanrader voor de liefhebber. Alles weer ingepakt werd de terugreis aanvaard. Natuurlijk zijn we bij de Chinees geweest en ja hoor ook daar kenden ze Frans nog. Na een werkelijk voortreffelijk buffet vertelde ik de jongens voor de gein dat Frans en ik altijd gingen fouilleren voordat we weggingen. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd en ze stonden erop dat dit ook zou gebeuren. Wie A zegt moet natuurlijk ook B zeggen. De chinees stond erbij en keek ernaar met, een big smile. Asbakken kwamen tevoorschijn en werden triomfantelijk teruggeplaatst. Buiten aangekomen stond onze meester smokkelaar met een jawel "BLOEMBAK' onder zijn arm.  Klaas "foutje". Onder grote hilariteit werd de bloembak weer op zijn plaats gezet. Rare jongens die Bewa s en Piwers. Terug in Leeuwarden ging eenieder haar zijn eigen stekkie. Ik in ieder geval voldaan over het zeer gezellige weekend met in mijn achterhoofd de wijze woorden van een grote kleine man een "wereldweekend". Namens het team, Klaas Veld