2000 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Plaats: Eifel (Duitsland) Runenthal - beekoever Rur - Hoogte variërend 300 tot 650 meter N.A.P

Datum: 16 maart 2000 - 19 maart 2000 Groep: 11 man 1 vrouw

Gids: Survivalspecialist: Johannes Langohr  

Donderdag 16 maart

Voor eerst sinds jaren zou er in maart de survival gehouden worden, meestal zijn we wat eerder in het seizoen waardoor de kans op vorst en sneeuw wat groter is. Voor degenen die niet voor al te extreme omstandigheden gaan is maart wel een echte uitdaging, die met beide handen werd aangegrepen. Het geheel was ook aantrekkelijk voor de één van vrouwelijke collega's die zich niet liet afschrikken door het hoge mannengehalte en meetrok om de Duitse Ardennen te verkennen. Vertrokken in lichte motregen en zware bewolking kwamen we na een flinke reis zonder bijzonderheden bij onze camp plek aan. Een nog gesloten camping aan de oever van de rur, ja die van Roermond, wel wat dicht bij de bewoonde wereld maar door de juiste opstelling van onze beschutting hebben we elkaar niet in weg gezeten. De zeilen die we moesten spannen om met een groep van veertien wat beschutting te hebben is best nog een hele klus en er moest behoorlijk in de bomen worden geklommen om juiste hoogte te bereiken zodat we onder de zeilen het vuur konden stoken wat ons moest verwarmen en het voedsel moest garen, om van de koffie nog maar niet te spreken. Toen de spulletjes wat op hun plaats lagen was het tijd om voor het donker werd nog even een lekkere wandeling te maken om de omgeving wat te leren kennen. Het was voor de eerste keer dat we aan de Duitse kant van de hoge venen verbleven dus was een verkenning op zijn plaats. Ongelofelijk hoe snel een grote pan met wel 20 liter water warm is op een houtvuur, men mikke er dan een flinke hoeveelheid verse groente en gehakt in en een soep om over naar huis te schrijven was een feit. Smakelijk eten. Na het eten even bijkomen wat drinken en vlot op bed want de volgende dag zouden we vroeg op.

Vrijdag 17 maart

Vannacht hadden we geen vuurwacht gehad het vuur was bijna uit en hier en daar was de nacht koud geweest. Hout op het vuur, water opzetten, spek snijden, de braadslee op het vuur spek en twintig eieren erin daar komt bet ontbijt aan en dan is het nog geen half acht. Nog eens wat anders dan een beschuitje met hagelslag. Verzamelen, de auto's in en op naar Rurberg waar een aantal mountainbikes voor ons klaar stond. De eerste helling, in het dorp zelf viel al wat zwaar, evenals de tweede de derde en al die andere hellingen die we onderweg tegenkwamen. De route om het meer heen was niet volledig te volgen de hoge waterstand maakte verder fietsen niet mogelijk en dus moesten we terug omhoog over de heuvel heen en dan via een spectaculaire afdaling dwars door het bos, waar onze Frans niet de bocht nam maar recht en onderuit ging, Johan het gevecht aanging met een boomstronk en verloor, over de kop, toch kwamen we terug op de vooraf uitgestippelde route. In een leuk dorpje in de buurt ontdekten we een Italiaans restaurantje waar we er achter kwamen dat ze daar een prima pasta maakten die we gretig opgegeten hebben, mede door deze pasta konden we de volgende hellingen bedwingen wat de één beter afgaat dan de ander, maar voor iedereen bleef het leuk. Uiteindelijk rond het stuwmeer gefietst te hebben keken we terug op een fantastische rit. Terug in het camp hebben we enige kilo's shoarma vlees klaargemaakt en met wat brood erbij waren we al snel weer terug bij de wereld. Het avondprogramma stond in het teken van de dia's die Hans Langohr had meegebracht en waarop te zien was hoe het echt overleven met minimale middelen ook kan gebeuren, vooral de beelden uit Canada waren zeer indrukwekkend. We waren blij dat er niet te veel dia's waren, want we wilden uitpuffen, een afzakkertje nemen en dan te rusten, het was vroeg stil in het bos.

Zaterdag 18 maart

We hadden afgesproken niet te vroeg op te staan, rustig te ontbijten en met de auto baar een punt te gaan vanwaar we een flinke dagmars zouden maken. Het vertrekpunt lag op een kruising van natuurgebied en militair oefenterrein. Door het oefenterrein kwamen in een stuk schitterend hoogveengebied waar we loop van een zijstroom van Rur volgden. Drassige gronden, zandruggen en rotsen vormen de ondergrond van dit wonderschone natuurgebied waar we eigenlijk niet mochten komen. Opvallend was de bunker die daar in het schijnbare nowere uit de oorlog was achtergelaten. Verder gingen we door weiden, langs beken en door dorpen daar, uit de beschutting van het bos, was het koud vooral toen we naar de weg moesten zoeken en stevig doorstappen er niet van kwam. We werden bijna voortdurend begeleid door een miezerig motregentje waar we heel langzaam heel koud van werden. En dan is het tijd voor de noodzakelijke pauze. Ditmaal genoten we van de gastvrijheid van streekrestaurantje, de koffie was voortreffelijk en het warme appelgebak werd als een mini kunstwerkje voor ons neergezet. Verder langs toeristische wandelroutes waar je in deze tijd van het jaar geen toeristen tegenkomt en dus genoten we van de natuur. Obstakels waren wel zoals de "Jan van Leeuwen" allee die alleen met een polsslag van ruim180 genomen kan worden wat is dat een steil pad. Bij een kleinere rotsformatie hebben we een stop gemaakt en wat geoefend in het abseilen. Voor de meer ervaren abseilers was de uitdaging niet groot genoeg voor de beginners was het een mooie oefening om het gevoel te krijgen echt helemaal tegen een rechte rotswand te hangen. Verdere omzwervingen brachten ons in het dorp Monchau een kilometer of vijf van ons camp. Hoewel er belangstelling was om de kortste weg te nemen zijn we toch maar via de wandelroutes gegaan die ons zo'n 70 meter boven de stroom brachten waardoor we een prachtig uitzicht over het dal hadden. Bergje ooooooooooooooop enaf was zeker de moeite waard. Het was niet een erg zware mars maar toch waren hier en daar flinke blaren opgekomen als aandenken van deze tocht. Binnen de kortste keren zaten we moe maar voldaan rond het vuur, en het bleef nog lang rumoerig in het bos.

Zondag 19 maart

Het was wat moeilijk om wakker te worden het vuurtje brandde meer dan lekker en er heerste echt een beetje het zondagmorgenuitslaapgevoel. Maar ja de het was alweer de Iaatste dag en het camp moest ontmanteld worden, even zagen we een glimp van de zon maar dat was alleen maar om ons op het verkeerde been te zetten, want we hebben wel mist en motregen gezien maar geen zon meer. Mijn hemel maar 3 dagen bivak en wat een troep weet een ploegje mensen dan wel niet te maken. Maar goed dat er levensgrote containers waren waar we de troep achter konden laten. Alle zeilen een beetje netjes opvouwen de touwen oprollen (net als de matrasjes die we wel bij ons hadden)en dan weer de aanhangwagens opladen. Er was nog de gelegenheid om met onze instructeur Hans klimoefeningen met touw te doen, voor de belangstellenden heel interessant zelfs degene die helemaal niets met de touwen te maken wilde hebben heeft op het droge als het ware vrij in de broek gehangen. Alles in en opgeladen en toen bleek dat we nog bijna een kuub (duurbetaald) brandhout over hadden een mooie gelegenheid om wat terug te doen naar onze gids, hij heeft een houtkachel en we hebben al het hout bij hem in de werkplaats bezorgd. Snel nog even wat vlaaien gehaald om het thuisfront gunstig te stemmen en dan op weg naar Vaals Is om aldaar de plaatselijke Chinees onveilig te maken. Nou wij waren niet de enigen met dezelfde gedachte het was een volle bak en we wachten op onze beurt en zonder de andere bezoekers al te zeer lastig te vallen met de doordringende rookstank die we verspreidden hebben we een eenvoudige doch voedzame Chinese maaltijd soldaat gemaakt. De thuisreis werd toch nog een lange zit, maar s' avonds om een uur of elf hadden de meesten de noodzakelijke douche wel achter de rug. Namens het team, Wim Ladenius.