2001 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Survival 2001 Waar zijn de ontberingen gebleven

Daar gaan we weer dacht ik een maand van te voren. Jan en Fans zouden de zaken regelen, als ik het goed onthouden heb waren er zeker 12 aanmeldingen. Sjonge, dacht ik nog dat is aardig veel, maar gelijktijdig wist ik ook dat door de jaren heen wij geleerd hadden dat er gaandeweg nogal wat afmeldingen zouden volgen. Jawel, toen de tijd naderde bleven er nog zeven deelnemers over en dat in maart, nog net geen tijd om zonder slaapzak te slapen, maar voldoende om gerieflijk de nacht door te kommen. Nu ik er zo over nadenk bekruipt mij tevens het gevoel dat sommige collegae wel eens hun zin zouden kunnen krijgen. Er zijn voldoende kandidaten als er een "survival" wordt gehouden met een overnachting in een hotel dan wel iets wat daar op lijkt, zij het dat er stromend water aanwezig moet zijn en een rijk gevulde bar en als het mogelijk is een sauna. Afijn, misschien dat ze nog een paar jaar geduld moeten hebben, maar ik kan ze bijna verzekeren dat die tijd er aan zit te komen. Of dit nu te maken heeft met het verstrijken van de jaren of met de foerage die elk jaar groter wordt, ik weet het niet. Wie namen deel aan deze survival? Wel als eerste de organisatoren Frans van Hek en Jan van Kalsbeek, daarachter een bonte verzameling Geert Rienks (de Kachel), Wim(mie) Ladenius (had overigens zijn nachtkastjes, olielampje en beautycase thuisgelaten), Johan Hiemstra (de Jongste), Dirk (Duracell) Edelenbos en schrijver van dit verhaal Klaas Veld (onlangs genoemd de steen van Stiens?). Natuurlijk was Hans langoor (voormalige gids) ook weer van de partij, hem zouden we, traditioneel, ontmoeten in Vaals.

Donderdag 15 maart 2001

de dag waarop we vertrekken naar verhip, ouderdom komt al vroeg dus blijf ik jullie dat antwoord schuldig. Wel zo verwonderlijk omdat de plek waar we ons kamp hadden opgeslagen ergens in de rimboe lag waarbij ik eerlijkheidshalve dien te vermelden dat ik het nooit weer terug zou kunnen vinden zonder een wel heel goede kaart. Jan zou mij ophalen om 07.00 uur en dan op naar Geert zodat we, naar schatting vast wel om 08.00 uur vanuit de BHP, zouden kunnen vertrekken. Maar ja, dan is er het welhaast onvermijdelijke ook koffie bij Geert, die ons wel smaakte, maar toch een kleine achterstand opleverde in de timing. Bij de Blokhuispoort aangekomen waren de mannen al druk in de weer om alles op te Iaden. Jawel alles, een complete volksverhuizing leek het wel. Geert had overigens nog een kacheltje gevonden ergens in zijn tuin dus had hij besloten dat die ook maar mee moest want als het wel koud werd, dan er in ieder geval een kachel bij de hand? Frans we moeten echt gaan schiften man want nog even en hebben we niet meer genoeg aan een aanhangwagen en kunnen we beter permanent kamp maken in de Ardennen. Nadat onze knoopspecialist Wim alles goed had vastgesjord werd de reis begonnen. Rest mij nog wel even te vermelden dat het teken waarin de tocht stond deze keer alles te maken had met fietsen.

Neen, dit keer geen levende en ook geen dooie kippen mee maar karbonaadjes en weet ik veel wat al niet, een ding stond vast, we zouden geen honger leiden. Is wel wat anders dan de eerste tochten met alleen een rugzak met wat muesli en wat water voor onderweg. O ja en als je dan stiekem een blikje fris had gesmokkeld dan deelde je dat nachts stiekem met je maat die naast je lag. Maar goed, de moderne tijd slaat toe en nog even dan draait het aggregaat en muziek van Andre Hazes dat schalmde over de Ardennen. Trouwens over Andre gesproken, er was een thuisblijver die wel erg veel pech had door een opgelopen zweepslag, tijdens het zaalvoetbaltoernooi kon hij niet mee. Nog even heeft hij een poging ondernomen door voor te stellen om dan maar mee te gaan als kok, maar helaas voor Paul was dat gelet op zijn ziektebeeld geen optie. Jammer kerel we hebben je gemist maar de volgende keer ben je van de partij. Trouwens we misten nog meer kerels van stavast, teveel om op te. Want daarmee loop je het risico dat je er een vergeet. Zo, onderweg naar de Ardennen nog even een bakje bij de Shell pomp en op naar Vaals. Daar stond ie, de langoor, wat dikker in het gezicht maar nog even vitaal en goedlachs. Na de ontmoeting gepaard gaande met enige stevige handdrukken opperde Hans "nou allee dan gaan we maar he...". Op naar de Ardennen! Na ongeveer een uur rijden waren we op de plaats van bestemming. Ergens bij een bosrand met een werkelijk magnifiek uitzicht over een dal. Geweldig, maar geen stromend water zodat een enkeling zich al zorgen begon te maken. Ook dat probleem was snel opgelost. Hans zijn kennis woonde ongeveer 400 a 500 meter van het kamp af en daar had men een buitenkraan zodat er geen gebrek aan water was. Elke ochtend even een paar kannen water ophalen en klaar is kees. Even werd er gediscussieerd hoe het kamp opgezet zou moeten worden maar spoedig nam Hans het heft in handen en dirigeerde een ieder naar zijn taak. Nou ja een ieder? Dirk zijn batterijen waren waarschijnlijk niet echt bestand tegen het verschil in hoogte want het leek wel alsof alles in slow motion ging. Nou uh kiek uhhh toen hij even wel opgang was ging het steeds beter. Magnifiek zoals het kamp opgezet was, geen regendruppel zou ons kwaad kunnen doen of niet Johan? Omdat we al wat laat in het kamp waren werd besloten om de avond zachtjes in te laten vallen zodat we s 'morgens met goede moed aan de eerste etappe van de fietstocht konden beginnen. De tocht zou aanvangen in Monschau (Duitsland) waarna we zeg maar een cirkel zouden afleggen waardoor we ongeveer 50 km moesten fietsen. Er waren nog enkelen onder ons die geen eigen fiets hadden dus werd er tussen de bedrijven door nog wat geregeld bij een verhuurbedrijf.

Vrijdag 16 maart 2001

vol met adrenaline stapte we, nadat we er met de auto waren heengereden. op de fiets in Monschau. Na enkele minuten werd het mij al duidelijk dat we hier te makken hadden met steile bergen en flinke dalen. Menigeen beet zich kapot op die ellendige kuitenkrakers. Bij een tussenstop werd het idee gevat om nog eens bij het plaatsje aan te gaan waar we bij een eerdere survival ook al eens waren geweest en waar nog immer imposante portretten hingen van, naar alle waarschijnlijkheid dorpsbewoners. welke wellicht heldendaden hadden verricht in de oorlog. Helaas voor ons was het café gesloten zodat we afzakten naar een ander etablissement waar het bier niet minder smaakte. Je kon trouwens wel zien dat de tijd zijn tol begon te eisen want na de verfrissing was het moeilijk om weer in het zadel te komen. Nog een kleine afdaling en we zouden weer terug gaan naar het kamp. Morgen was de slag der slagen. van het kamp naar Viandal in Luxemburg, pakweg een zeventig kilometer zou en dan steiler en een grotere moeilijkheidsgraad dan deze tocht. Terug in het kamp werd er vrijwel direct feest gevierd. Geert stookte de kachel nog eens op en de moppen, grappen en grollen waren niet van de lucht. Het feest bleef doorgaan tot in de kleine uurtjes.

Zaterdag 17 maart 2001

het plan was gevat om vanuit het kamp te fietsen naar Vianden. Een tocht die toch weI een kleine zeventig kilometer zou bedragen. Na de tocht van gisteren was het niet echt verantwoord voor sommigen om hiermee deel te nemen, hierbij gelet op de zwaarte gecombineerd met het tempo. 50 % zou volgen in de auto. Ja. ook onze gids. die echt wel conditie heeft, haakte af vanwege een opgelopen knieblessure op vrijdag. Vol goede moed spraken we af dat we bij het eerstvolgende dorpje bij de kerk elkaar weer zouden ontmoeten. We vertrokken per fiets om ongeveer 09.00 uur en het tempo zat er lekker in. Op en neer ging het. Het viel nogal mee vond ik, maar dat zou mij flink bezuren zoals later bleek. Het eerste lieflijke dorpje naderde waar wij elkaar zouden ontmoeten en ja hoor niemand bij de kerk. Verrek zei Willem zouden we hier dan eerder zijn dan de mannen in de auto's. Neen Wim, kijk ze staan daar, waarschijnlijk bij een kroeg. Ja inderdaad daar waren de boys. Nadat we de kaart hadden uitgelegd en we hadden besloten welke kant we op zouden gaan werd afgesproken dat we wederom elkaar bij een kerk zouden treffen. Asjemenou wat een beklimming. Sommigen waren zo steil dat er niets anders op zat dan genoegen te nemen met het stapvoets vooruit komen. Met een hartslag welke grenst aan het ontoelaatbare beklommen we gestaag de berg. Jan Kalsbeek was de onbetwiste winnaar van deze beklimming alsof hij er geen probleem mee had zo beklom hij deze berg. Wim had al beduidend meer moeite mee maar liet zich beslist niet kennen. Johan de jongste van kwartet, rond en rood hoofd, liet zich zeker ook niet onbetuigd uw schrijver had het moeilijk. Steeds maar weer letten op de ademhaling en trachten de hartslag naar beneden te brengen klom ook ik gestaag naar boven. Voor de lezer die denkt dat het daarmee wel gedaan was, helaas er zouden nog enkele vervelende, maar uitdagende stukken volgen. Na de zoveelste beklimming waren we eindelijk bij de top waar warempel ook de kerk stond waar we moesten wezen. Wij waren er, maar geen spoor van de begeleidende auto's. Na  45 minuten zagen we Hans in zijn auto aankomen. Waar zijn de andere mannen. tsja zei Hans volgens mij komen ze zo he! Even uitrustend met elkaar, de rest had zich inmiddels ook al bij ons gevoegd spraken we af dat we nu een lang stuk zouden doen met gelijk de afspraak zoals eerder verwoord. Zo gezegd zo gedaan. Op den fiets al pedalen maar weer. Wat een weertje trouwens. Het zonnebrilletje op en overall los, fluitend en pratend vervolgden we onze weg. Dit stuk had wederom een paar fikse spierspanners op het programma staan, maar waarschijnlijk begonnen we er toch iets aan te wennen gelet op het tempo wat gehaald werd. Zoef zoef, een soort van snelweg dook op en dan kun je natuurlijk niet achterblijven. Lichtelijk afdalend zagen we in de verte de kerk waar we afgesproken hadden. Ja, de kerk en de auto's waren er, maar geen lid van de ondersteuningstroepen. Nok nok, verrek kijk daar zitten ze, daar in het café aan de overkant Met een warm welkom werden we onthaald. Na de nodige sterke verhalen onzerzijds vond Hans het tijd om nog eens een poging te wagen en hij besloot dan ook om op de fiets te stappen en het te proberen. Een vergissing zo bleek later. Na de versnapering zo vlug mogelijk weer op de fiets voor het laatste stuk. Hans pakte de fiets van de kar al hup daar ging hij. Na twee kilometer was ie los gereden en ik zag nog net dat ie in de auto stapte. Vrolijk fietsten we door.

Jeetje een afdaling en wat voor een!! Met een grote snelheid zoefde Wim een ieder voorbij, rakelings langs een grote witte bus. Hier werden snelheden gehaald die je niet voor mogelijk houdt. 60 70 km ik weet het niet, maar snel was het Zoef,rem.. potverdorie daar gaat mijn achterwiel tsssttttt tsssssssttttttt. Dribbelend op het achterwiel maakte ik de bocht. Een zekere schrik had ik te pakken zodat in bij elke bocht toch iets voorzichtiger werd. Wim, Johan en ik volgden elkaar op de hielen. Jan was in geen velden of wegen te bekennen, misschien wel omdat hij de verstandigste was van het stel? Beneden konden we even uitrusten en na ongeveer tien minuten kwam Jan gestadig in zicht. Stjonge dat was me een afdaling zeg. Volgens mij kreeg Dirk hier onderaan de berg een visioen en dacht net als Hans dat hij wel even op de fiets kon stappen en het laatste stuk mee te fietsen. Helaas voor Dirk duurde het slechts enkele kilometers alvorens hij afstapte, Jammer was het zeker, maar forceren is niet goed dus was de beslissing om af te stappen in mijn optiek verstandig. Na een fors tempo kwamen we aan bij de waterkrachtcentrale van Vianden. Indrukwekkend zijn de turbines die opgesteld staan in een uitgeboorde hal in de berg. Wat een magnifiek bouwwerk! Beslist de moeite waard als je in eens in Luxemburg bent om dit te bekijken. Afijn we moesten nog een klein stukje en dan zat de tocht er op voor deze dag. In Vianden parkeerden we de auto’s en werden de fietsen vastgemaakt op de kar. Even een toeristische wandeling, een versnapering halen en dan terug naar het kamp. “Zeg, zullen we naar het kamp terug fietsen, opperde ik! Grapje voegde ik er snel aan toe! Het laat zich raden hoe we dan terug waren gekomen in het kamp “geradbraakt` De avond werd zoals gebruikelijk in een ontspannen sfeer gevierd.

Zondag 18 maart

lang uitgeslapen vanochtend. Koffie en brood werd klaar gemaakt door o.a. onze Jan. Overigens was Jan belast met de financiën maar tegelijkertijd nam hij ook een flink deel van de koks/activiteiten over. Wat was er trouwens een lekkere soep gemaakt. Alles tijdens deze vier dagen was voortreffelijk geregeld hoewel de bergen een volgende keer wel wat minder hoog mogen zijn hahaha. Na flink veel koffie en de buikjes rond gegeten te hebben moest het kamp worden afgebroken.. Nadat alles keurig opgeruimd en achtergelaten was werd de thuisreis aanvaard. Naar Vaals voor de Chinese maaltijd. Jawel, hoor ze herkenden Frans nog. Onmiddellijk kregen we weer de tafel waar het minst zicht op was. Kan bijna geen toeval zijn! Er werd een eenheidsprijs afgesproken met de Chinees waarin we ons allen konden. Een goede maaltijd viel ons ten deel en een ieder liet het zich smaken. De reis naar huis werd vervolgd. Maar niet eerder dan dat we afscheid namen van Hans en hem hadden bedankt voor zijn steun en hulp in het vinden van een plekje om het kamp op te slaan. Werkelijk een unieke plaats, maar voor Hans onvoldoende. Een volgend keer misschien ergens anders mompelde hij, een plaats waar een beek is of zoiets he. Werkelijk fantastische dagen zijn ons ten deel gevallen, een goed humeur bij een ieder en veel plezier. Hoe laat was het eigenlijk toen we naar huis gingen? Volgens mij was het ongeveer 21.00 uur toen we in het H.V.B aankwamen. Afijn, onderweg heb ik heel even maar gedroomd van vroegere tijden “waar zijn de ontberingen gebleven” 

Collegae en POV bedankt dat jullie het wederom mogelijk hebben gemaakt.

Namens het team, Klaas Veld