2005 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Survival 2005 Donderdag 17 Maart

De survival kit bestond dit jaar, behalve 3 kilo shoarma een varkensbuik met reuzel en randapparatuur, uit; Frans van't Hek, Paul van der Hulst, Dirk Edelenbos en uiteraard Omke en Romke. De spoeling was dun dit jaar evenals het profiel op de voorbanden van de dienst auto. Iedereen was er , alles was er. Of toch niet? Want wat is een survival zonder mobiele telefoon, een laatste kus van vrouwlief en een dvd speler. Dus nog even bij Frans zijn huis langs. Na een laatste remproef met de aanhangwagen, ging de baksteen op de gasplank.

Op naar België. Onderweg kregen we sterk de indruk dat Frans ook zijn foto toestel vergeten was. Dan maar een paar foto's van de rit, met name regio Utrecht, bij te bestellen via het CJIB. Kost wat maar, dan heb je ook wat.   Het was druk op de weg. Auto's, vracht wagens, …en wat was dat waar we overheen reden. Plof! En een witte mist verdween in de achteruitkijkspiegel. Bij de eerste “pits stop” bleek dat de onder- en zijkant van de auto van een kunstwerk was voorzien. Zo een die je vroeger in Slagharen met een draaiende trommel en waterverf zelf kon maken. Alleen dit bleek geen waterverf te zijn, maar een overreden verfspuitbus.

Overigens was dit niet het enige wat deze survival overreden is…     Eupen (BE) Rond het middag uur kwamen we aan bij de Plaatselijke super in Eupen. Hier werden zoals gewoonlijk de eerste levensbehoeften ingeslagen en ontmoetten we onze gids, Mr. Guide Hans. Na nog drie ronden door de plaatselijke super te hebben gelopen, want ook wij dachten dat we iets vergeten waren (o.a. Mosterd, aardappelen, groenten en een laatste kus van de caissière), gingen we richting kamp.   De sneeuw was nog niet voor de zon verdwenen. De plaats waar het kamp zou worden gebouwd bleek onbereikbaar. Waar vorig jaar nog een brug was, liep nu een kolkende stroom van smeltwater.

Takken en rotzooi van wat de mensen zo al weg doen, dreven voorbij. En we zagen dat het gras groener was aan de andere kant van de beek. Maar voor alsnog onbereikbaar. Met de bedrijfsauto durfden we de oversteek nog wel te maken maar met de auto van Frans… Gelukkig hadden we Paul mee, dus een alternatieve route was gauw gevonden. En dat op een oude kaart van Nederland. Toch maar achter Hans aan. Die had er tenslotte voor geleerd. Via bergen en dalen en een dorp waar het leven geruime tijd had stil gestaan kwamen we terecht op een bospad. Bomen links, dalen rechts. Modderstromen in het midden. Aangespoelde takken en gesneuvelde bomen. Dit was hoe een survival de luxe bedoeld was. De laatste meters met Frans achter het stuur. Wij zette ons schrap en Frans groef zich in. Tot aan de assen in de drek. De modder tot ver in onze buis van Eustatius. Hadden we je daarvoor al bedankt?  

Te plak! Met verzuurde benen van het duwen, want niet alleen de auto van Frans moest geduwd worden, werd het tijd om te bouwen aan onze toekomst. De lussen werden gegooid en de lijnen gespannen. Tot zo ver want er moest ook hout gehaald worden om het allemaal een beetje behaaglijker te maken. Met Frans als chauffeur (hij had tenslotte net ervaring opgedaan) en Omke en Romke, om te onderhandelen vanwege hun jaren lange ervaring met asielzoekers, werden we door de drek op pad geduwd. Aangekomen in het dorp waar het leven nog steeds stil stond gingen we op zoek naar hout. Daar diende de eerste barrière zich aan.

Hier sprak men alleen Frans. Na lang zoeken door de achtertuinen van “papa fume un pipe” en “come on sa va” vonden we een gedateerde boer die ons vroeg of we Frans kenden. Blij met deze vraag trokken we Frans uit de auto. Dit leverde geen brandhout op, maar wel een spraak waterval van het boerke dat 3 talen door elkaar prevelde. Met name Romke en ik vielen in de gratie. We werden constant aangesproken met Ach, Liebe Junge'ns. Na zware onderhandelingen in 3 talen duwden we moe maar voldaan de auto terug naar ons kamp. Hier bleek volgens Hans, dat we ons Letterlijk (nat) brandhout in de maag hadden laten splitsen. Voor de 2de kar die we nog tegoed hadden ging Hans zelf mee. Een uur later en bij het vallen van de avond hadden we een mooi bos hout voor de deur. Het kamp stond inmiddels, de ballen waren gedraaid en de soep was in aanbouw. Na het smulfeest was het koffie toe en dan naar bed. Welterusten Liebe Junge'ns      

Vrijdag 18 Maart 

De nacht was koud. Brrrr. Geen warme kont om tegen aan te kruipen. Of toch wel, Liebe Junge…(hihi). Toch niet zo'n slecht idee om die long John mee te nemen. Na een stevig ontbijt wat sterk de gelijkenis vertoonde van een avond maal was het tijd voor ons zelf. Omke trok een erfstuk uit de auto en Romke Plaatste de blikken kleiduiven tegen het talud. Dit bleek een schot in de roos want het borrelende testosteron schreeuwde om een kracht meting. Nadat het kruit was verschoten werden de koppen bij elkaar gestoken om het dagprogramma door te nemen. Ideeën waren er genoeg: kanoën, quatten en fietsen.

Ook argumenten om dit niet te doen waren even in aantal. Vanwege het wateroverlast kon het kanoën niet doorgaan. Het quatten kon om twee redenen niet door gaan. Ten eerste om dat het te duur zou zijn. Ten Tweede omdat ze gesloten zijn vanwege het seizoen (Aldus Frans). Met name het tweede argument was doorslag gevend. Wat overbleef was het fietsen. We hadden tenslotte niet voor niets fietsen meegenomen. Hans had een route uitgestippeld. We werden gedropt in de sneeuw. Op de mount Rige om precies te zijn (zie Foto PV red). Waar de ski's zojuist in het vet waren gezet snoerden wij onze broekspijpen aan. Kaal geschoren kuiten, trillen heftig voor de start. Een Rondje om de berg, alle toeclips zitten strak. Bij het vallen van de vlokken trekken spaken klagend krom. Sleuren kerels aan het frame.

Het vertrek, de helse trom. Trappe, trappe, trappe. Franske gaat voorop. Het peleton verscheurt in brokken. Zwetend, slepend naar de top. Maar plots is hij verdwenen. Heeft iemand hem gezien. Was hij soms betrokken. Bij dat ongeluk misschien? Drie mensen die gaan zoeken, maar van Frans geen spoor. Was hij al de bossen in, alleen er vandoor? Ja dus! Na telefonisch verkeer met bezemwagen Paul, a tig Eurie's per minuut, kwam er een eind aan het rijmen om de gaten te dichten. Al met al een prachtige rit. Van (stuw)dam tot (Stuw)dam.

En toch al zeker een 50 km onderweg. Over de afvallers zullen we dit keer niet uitweiden, gezien de afstand en de hell(ingen) 10%+ en het feit dat ze in de redactie zaten.   *Hierop een welkome warme traktatie bestaande uit slagroomwafels met bosvruchten.   Nadat we de auto weer door de drek naar het kamp hadden geduwd konden we beginnen met het avond maal wat verdacht veel op het ontbijt leek. We lieten het ons echter goed smaken, want na gedane arbeid smaken de rapen gaar. Het gemis van kalsbeek werd ruimschoots gecompenseerd door dirk zijn culinaire kunnen. Onder het motto niet mokken maar wokken, bakte hij prachtige creaties op het vuur. Het dessert, waar volgens gebruik de doppen weg worden gegooid, werd al vroeg geserveerd. Mede hierdoor zat de stemming er al snel in.

Omke & Romke kregen de handen op elkaar door gitaar geschal en mondharmonica te combineren. Erg tekst vast was het geheel niet, maar de pret was er des te meer. Via Hazes, Jakkes Herb en Gerard Cox en in de korte broek, was het tegen vijven weer voorbij met die mooie maar vooral warm gestookte avond. Welterusten liebe Jungens.  

Zaterdag 19 Maart

Het ontbijt smaakte als vertrouwd en verdacht veel naar het avondmaal van de avond er voor. Nadat al het orgaanvlees tussen de tanden was verwijderd en een ieder zijn bouwvakker had uitgelaten in het bos, was het tijd voor ander vertier. Nadat het laatste kruid met opa's buks was verschoten werden de koppen weer bij elkaar gestoken. Er werd geopperd om met echt kaliber op een schietbaan te gaan schieten. Maar het ontbrak een enkeling aan een bewijs van goed gedrag waar menigeen zich over verbaasde.

Fietsen dan maar? Goed idee! Voordat de tocht begon, zochten we een onderkomen waar we Hans zijn avontuur konden bekijken. “Slumags gold” Een expeditie op zoek naar goud in de bossen en bergen van Canada. Het verhaal gaat dat een zekere heer Slumag die rond 1891 goud had gevonden. De vloek van het goud heeft hem het leven gekost. Uit de verhalen die bekend zijn hebben Hans en zijn crew een zoek actie op touw gezet. Met de voorgangers die ook op zoek waren geweest is het echter slecht afgelopen. De ene werd gek, de ander vermoord. Hoe het afloopt...?

De film “Slumags gold” is 3 Juli om 19.30 u te zien op ZDF. Na koffie en bier bij Eddie's Kampong, en een mooie herinnering aan het Canadese landschap, bestegen we onze stalen rossen. Op naar SPA. Hans had het over ongeveer 16 km en voornamelijk berg afwaarts met af en toe een klimmetje. De klimmetjes waren in ieder geval af en toe maar het ..tje ontbrak. Met het zweet in de naad en de tong op het remblok bereikten we de top. Vanaf hier was het afdalen geblazen. Strak door de haarspeld bochten. Met name Dirk blonk hier in uit. Als een Jan Raas vloog hij over het asfalt. De ene auto na de andere werd ingehaald.

Onder aan de finish, in SPA, wachtte de bezemwagen bij de super Mercado. Hier werden de laatste boodschappen ingeslagen (vooral voor thuis). Hierop werd koers gezet naar het kamp. Niet geheel zonder onderstaande vermelding. De aanhanger vertoonde plots vreemde kapriolen. Frans probeerde de fietsen uit de aanhanger te werpen. Dit zonder succes, maar toch een goede poging.   Het laatste avond maal Het vuurtje werd weer aangewakkerd voor de spare-ribs en natuurlijk de doppertjes van Menno. Chef kok Dirk brak het brood in tweeën en stilde onze honger. Witte rook steeg de hemel in en Dirk werd als nieuwe kok ingezegend. Het pontificaat van Jan was hiermee definitief ten einde.

Nadat de afwas weer in de kliko was verdwenen werd er nog geopperd om een avondwandeling te maken, en daar bleef het ook bij. De kachel werd weer flink opgestookt. Het hout moest op en na een half uurtje werden de eerste zwembroeken al uit de koffer gehaald. Dit maal werden er geen muzikale noten gekraakt maar menige discussies raakten een gevoelige snaar.

Dirk serveerde zich een rijkelijk beschonken cocktail waar menig barkeeper zijn noodvoorraad zou moeten aanspreken. Net als de (witte) rook om je hoofd, was ook Dirk verdwenen. Na enige tijd hoorden we van achter het kamp het gebed van een overspelige maag. Nu hij weer wat ruimte had raakten we de laatste restjes ook kwijt. De overgebleven spare-ribs werden ingepakt voor het ontbijt en de luiken werden gesloten. Trusten hé. Trusten. Welterusten.  

Zondag 20 Maart

Zondag om een uur of tien, dan mag ik heel even mijn bouwvakker zien. Zoals gewoonte getrouw werd deze dag het kamp ontruimd. De bomen werden in hun originele staat teruggebracht en de overgebleven drank verdween samen met de boodschappen in de auto van Frans. Komen we volgend jaar niet met lege handen aan.   Abseilen voor gevorderden. Aangekomen op de Mount Eupen werden de lijnen gespannen.

Een ieder stond aan de top te wachten op Paul die als een rokende stoomlocomotief de berg op kroop. Bij de derde halte (boom) deed hij de belofte om zijn pijp definitief aan Maarten te geven. Met een zijn laatste kreet “spero invidiam” bereikte hij de top. Overigens, tot op heden rookt hij nog steeds niet. Als jonge helden zeilden we gehelmd en getuigd, de berg af. De adrenaline stoot was beduidend minder dan vorig jaar. En omdat Paul waarschijnlijk volgend jaar een fanatieke niet roker is, kunnen we het dan wat hoger op zoeken.  

Heimkehr Terug bij de auto's pikten we Frans op, die op de hond had gepast. Nu het waterpeil gedaald was durfden we het wel aan om de overtocht door de beek te wagen. Met droge voeten werd de landheer betaald en ging de tocht richting de chinees in Vaals. Na nog een honde streek van Frans schoven we aan de lijsttafel, met de de nasi en met de de bami.   Al met al weer een geslaagde survival.

Voor ons alibi verwijzen we naar de site www.surfival.nl die al jaren in stand wordt gehouden door, en volgend jaar weer van de partij, Willem H.   

Een speciaal dank woord voor de P.o.V. Henny, Hans Langoor en Directie BHP die een en ander mogelijk hebben gemaakt.  

Omke & Romke   Boodschappenlijstje voor volgend jaar: - resterende boodschappen - Tuinfakkels - Muziek instrumenten - Tuinstoelen - Magnetron - Aggregaat - Roy A - Johan - Justitiepas - Klaas - Jan - Nicotinepleisters - Verlengsnoer