2012 Survival Team Blokhuispoort

Survival Team Blokhuispoort. De boys van "De Blokhuispoort", survival in de Hooge Veenen Belgische Ardennen. Survivaltraining door Johannes Langohr.

Januari 2012 Vrijdag

Allen die willen sur5all vieren, moeten mannen met baarden zijn.

Dus vol goede moed begonnen we twee weken van te voren onze kin te verlengen. Maar drie dagen voor vertrek was de jeuk onhoudbaar en kwamen we allen gladgeschoren te tonele. Zo moet het waarschijnlijk voelen als je daadwerkelijk platjes hebt. In tegenstelling tot vorige editie vertrokken we niet vanaf het terrein van de PI de Marwei, maar leek het ons beter om vanuit PI Leeuwarden te vertrekken. Vol verwachting klopte ons hart, want er was een grotere deelnemerslijst ingevuld als ooit tevoren. Maar verwachting is teleurstelling. Paul v/d Help kwam met een geldige dokters verklaring, en geheel volgens teleurstelling zei Johan H af. Ook omdat hij nog niet had betaald. Bleven de mensen die geen geldige reden hadden voor absentie over, nl Frans, Roy, Dirk, terug van weggeweest Dicky v H Benjamin Bernie, Henk V. Omke & Romke en Pensionaris Jan. Jan had inmiddels van zijn vrije tijd nuttig gebruik gemaakt door alvast de aanhang wagen in te pakken, bus te huren en hout te hakken. We konden gelijk weg, ook omdat dit keer zelfs Dirk op tijd was. Aangekleed en wel. Dat er de dag van tevoren flink getafeld was door sommigen werd ons bij het passeren van de slagboom pijnlijk duidelijk. Foei! Ter hoogte van afslag 17 klaarde de lucht enigszins en werd er weer voorzichtig door de neus adem gehaald. De eerst stop voor een bakje koffie was de bij de Goudreinet, afslag 27. Ook een die hard survivaller moet met zijn tijd mee en nog voor het tweede bakje koffie kreeg een ieder het bericht op zijn smartfone dat er een sneeuwstorm over de Ardennen trok. Amai! Voorbij Utrecht klampte een lifter ons aan. Of hij een stukje mee mocht rijden. Zijn einddoel. Familiedag in Frankrijk. Omdat Dirk wat stilletjes voor in zat te genieten van weduwe Joustra, verzochten we de lifter om voorin plaats te nemen. Dirk had weer praat maar de lifter, Martijn genaamd, overstemde hem. Iets Unieks! Martijn was student en beheerde een omstreden website.  Nadat de lifter bij een verlaten parkeerplaats was afgezet werd het liftprotocol ter discussie gesteld. Het was even zoeken in Eupen want de Aldi was verdwenen. Maar net als twee jaar daar voor stond hij op de zelfde nieuwe plaats. Hier troffen we Mr Guide Hans. Commander Hans had promotie gemaakt bij the Walliby squad. Gekleed in een nordface outfit, een bril met ontspiegelde glazen en een Walliby baret, stond hij er netjes op. Klaar om modder te happen met de Boyz. Omke & Romke lieten het shoppen dit keer over aan de anderen. En winkel kar met twee treetje schultenbrau moest genoeg zijn. En dit bleek inderdaad ruim onvoldoende voor de eerste paar uren aan het kampvuur.

Tentje bouwen.

Wie wat bewaard heeft wat, en dus hadden we de gaten in het dakzeil net als andere jaren weer mee. Het kamp was dit keer twee maal zo groot als voorheen. Na een uur of twee stond het kamp en het water menig een al in de schoenen. Deputy Dirk had opmerkelijk veel last van koude handen. Dit ging ook niet over gedurende de survival. Sterker nog, we hebben zijn handen het hele weekend niet gezien. Af en toe een wijsvinger. De kar moest het veld op getrokken worden. Maar door wie? Commander Hans had de motor van zijn Volvo opgeblazen, Henk hielp m daarbij, Dirk had koude handen, Roy had telefoon en Frans was niet helemaal lekker (maar dat wisten we al). Bleef Jan over want geen evenement zonder toeschouwers. Bernie en Dicky hadden het ook druk met het aan elkaar knopen van de laatste eindjes van het kamp en Omke met het maken van kiekjes. Als laatste leek het Dirk wel handig om de tweede aanhanger met de bus, die we met veel pijn en moeite het veld op hadden geduwd, op te halen. Echter liep de bus tot aan zijn assen in de drek vast. Met zijn allen achter de bus en met Dirk aan het stuur duwden we de bus, met de handrem er op, het veld af. Ook het terug duwen van de bus en de kar viel ons zwaar. Dit keer wel zonder de handrem er op. Vanwege de recessie en de alsmaar stijgende olie prijzen en de angst voor de hond van het houtboerke uit Royempre (een borderline collie) hadden we zelf hout meegenomen. Jan had zelfs zijn schoorsteenmantel inclusief rook kanaal mee genomen. Ondertussen regende het vrolijk door. Er werd zelfs overwogen om een kano van het brandhout te maken, daar de stroom waar het kamp aan gelegen was, buiten zijn oevers trad.

Voeder tijd.

Hier kwamen de kwaliteiten van Dicky naar voren. Was hij de vorige survival de kelner van het kamp, nu ontpopte hij zich als een alcoholvrije keukenprinses die van twee ajuinen, een kilo look en deurmat-karbonades een feestmaal wist te brouwen. En zoals de meeste kinderen moest Frans na de karbonades op bed. Het was tenslotte al 20 uur. De avond werd omlijst met wind en vooral veel regen. Het nood rantsoen wat Cmndr Hans nog bij de pomp had gehaald, samen met koelvloeistof en pleisters voor zijn Volvo vloeide rijkelijk. Jupiler uit de fles! Sigaren en sterke verhalen. Het verhaal van Jan en zijn buurman. Ook de reden waarom de survival van vorig jaar niet door ging. Op de fiets naar het Oostblok. Jan op een degelijke fiets. Buurman op een Piet-Pelle uit 1953. Slapen aan de rand van de afgrond. Fietsen over het randje. Eten bij onverstaanbare oostblokkers. Orgaanvlees naar binnen werken en weer verder. Over de snelweg waar het spaak liep. Geen praat paal. Wel praters maar onverstaanbaar. Op zoek naar een fietswinkel. Wel een waar ze spaken verkochten van een Piet-Pelle uit 1953. Geen nieuw wiel, nee nieuwe spaken. Buurman hechte daar waarde aan. Het verhaal kende ook nog geen happy end, want het eind doel werd niet gehaald. Met de Trientaxi retour enkele reis. Trientsje blij en buurman kon zich opmaken voor een nieuw avontuur. Een vechtscheiding. Gelukkig was de winnaar van de Voice of Holland ook nog niet bekend. De mensen die het interesseerde lagen al met hun mobieltje uit te slapen. Omke & Romke en Royompré kauwden rond middernacht nog een karbonade weg. Heerlijk voor het slapen gaan. En de regen drupte onverstoorbaar door het lekke zeil. 

Zaterdag

Na een onrustige nacht waarin Omkes long inhoud regelmatig op de proef werd gesteld door zijn lekke luchtbed. Was het een fris ontwaken. Dicky was al weer druk in de weer met een stevige uitsmijter gelardeerd met ajuinen spek & look. Een bodem moest worden gelegd voor de wandel tocht die vandaag op het programma stond. Gelukkig voelde Frans zich niet beter deze ochtend. Maar wel goed genoeg om ons naar de Mont-Rigi te brengen. Een van de hoogste bergen van het Ardennen massief (651 meter). Windkracht 7 en een naar-gevoels temperatuur van ver onder de pijngrens. Tenminste als je überhaupt nog ergens gevoel had. Cmdr Hans deed zijn best om nog iets te voelen. Na 50 meter tegen de snijdende wind en over houten vlonders te hebben gelopen stak hij zijn benen dwars door het verrotte hout en draaide zijn knieschijven een kwartslag naar buiten. En weer door! Onderweg raakte cmdr Hans het spoor bijster. Het leidde ons langs een grafmonument van een echtpaar die dat ook was overkomen. We hielden de moed er in met windkracht 7 en hagel in het gezicht. We liepen door het bos op zoek naar een propeller van een gestrande Dakota uit ’43. (Tien jaar later rolde de eerste fiets uit de fabriek van Piet-Pelle. Maar dat terzijde.) Die Dakota hebben we helaas niet gezien, maar cmdr Hans hield de moed er in door ons wetenswaardigheden over de omgeving en historie te vermelden. Ook de in de buurt liggende offersteen ging aan onze neus voorbij. Het viel ons op dat Dicky onopvallend achteraan liep. Hij was zichzelf al drie keer tegen gekomen. Hulp van de bezemwagen inroepen was geen optie. Iedereen had wel een smartphone maar niemand had bereik. En de bestuurder van de bezemwagen was het hele weekend al afwezig en onbereikbaar. Gelukkig kwamen we bij een bekende afslag waar we verkeerd liepen. Even was het bezoek van een kroeg met aanlokkelijk sanitair optioneel, maar de meerderheid koos ervoor om het hazenpad te nemen. Een uur later dan we gedacht hadden kwamen we terug in het kamp. De Bus stond netjes tot aan de assen geparkeerd in de blubber, op 10 centimeter van het hek en 400 meter van het kamp. Gelukkig had Frans het niet koud gehad en zich niet druk gemaakt om de hout- en drankvoorraad. Wij daarentegen hadden het koud waren nat en maakten ons zorgen om de drank en hout voorraad. Spontaan wist Cmdr Hans te vertellen dat hij een feestje had bij zijn vader. Zijn vriendin haar schildpad werd volgende week 93 en vierde zijn bar mitswa. Cmdr Hans zag de bui al hangen. En die hing er ook. Al twee dagen. Het bier was bijna op en ook de koffie en koek. Echter voelde niemand zich genegen om de voorraden aan te vullen. Er moesten inrichtingsonderhandelaars aan te pas komen om Dicky en Henk aan te wijzen om te halen. Ook was er drank in het spel maar dat kon nooit veel zijn gezien de schaarste. Toen na een uurtje de voorraden weer op peil waren en de haas in de pot lag te pruttelen, kwam een ieder weer wat op temperatuur. De Frans-e keuken deed zijn best om een culinair hoogstandje te bereiden. Dirk deed zich te goed aan wat buitenlands gedestilleerd wat resulteerde in een prachtige vrije val vanuit zijn stoel. Even waren we bang dat hij zijn wijsvinger had gekneusd maar gelukkig zaten zijn handen nog in zijn zakken. Bernie Brinker maakte zich inmiddels zorgen over de stijgende waterlijn en zijn aangrenzende slaapzak. Jan had bloed bij de tenen en een vastgeplakte sok. Frans zijn naam was haas en lag al weer in coma, Dicky bereidde wederom een heerlijke drie gangen maaltijd. Henk vertelde honderduit over een boink 747. Omke fluisterde ondertussen Dirk wat in zijn oor. Dicky vertelde wie de winnaar van de Voice was. Bij ons was dat Dirk. Royompre probeerde een stuk haas te nuttigen tijdens een bel spelletje. Romke toverde een muziek doosje uit zijn tas. De verhalen kwamen en gingen van vreugd tot verdriet. En dat soms binnen 3 minuten. Een tijdelijke gemeenschap waarin iedereen gelijk is behalve de loonschalen. Vooral de loonschalen! De duck tape ging van hand tot hand. De regen vond zijn weg door de gaten van het dakzeil. Vooral daar waar geen ducktape zat. Al vroeg ging de eerste ploeg naar bed. De sleeping beauty’s waaronder Bernie Brinker. Waarschijnlijk dat de zon in Grun eerder onder gaat dan in het beloofde land. Royompré stelde voor om de nacht over te slaan. Mission impossible want om twee uur hield dj Romke het voor gezien. Omke blies voor de 3e keer zijn luchtbed op en vond Romke naast zijn luchtbed. Badend in een plas. Hemelwater! Twee uur later vond ook Romke zichzelf in de plas op de grond en is steenkoud zijn matras weer opgekropen!

Zondag

Het leek even droog te worden maar gelukkig gebeurde dat niet. Cmdr Hans onthaalde ons met een Frans ontbijt. Lekkere Broodsjus wachtend op omelet met ajuinen en look. Henk demonstreerde ons zijn Hans Klok act. Drie kwartier lang zat hij onder een deken. Totaal onzichtbaar voor de buitenwereld! Na twee paracetamol kwam de ontknoping. Hij had genoeg aan zijn hoofd waaronder een deken. Met de broodsjus achter de kiezen en shoarma tussen de tanden moest het kamp op worden gevouwen. Zo gebeurde. De schoenen kregen nog een laatste poetsbeurt in de beek en op naar de Chinees. Het was tenslotte ook al weer bijna 12 uur en voor het eerst droog. Na een feest der herkenning en ontlasting schoof een ieder aan voor een kostelijk maal. Wel met korting, stokjes en hete sambal! Toen nog een groepsfoto met ping en pong voor de bewijsvoering haasten we ons voor langs de lijn in de bus. Dat was het wel zo’n beetje. Groningen verloor de wedstrijd en omstreeks acht uur waren we weer thuis. Omke & Romke